اشعار

آن‌که «کم»ش را نیمه‌شب آورد، دادت            دارد زیـادش مـی‌کـنـد لـطـف زیـادت

آقا منم... آن رختْ‌پاره... پا برهنه...            آن شب، شب‌جمعه مرا که هست یادت!

تـو کـیـسـتـی؟ تـو از کـریـمـان بـلادم            مـن کـیـسـتـم؟ مـن از گـدایـان بـلادت

من از در این خـانـه‌ات جـایی نرفـتـم            پس رو مگردان از گـدای خـانه‌زادت

آن کـه مـرا حـالا مـُریـد تـو نــوشـتـه            حتماً تو را هم می‌نویسد «یا مراد»ت

تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را            نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت

تو هر کجا پا می‌نهی هر صبح خورشید            عـرض ارادت مـی‌کـنـد بر بـامـدادت

بـابـای تـو با دیـدن تو گـریـه می‌کـرد            با گـریه لطـف دیگـری دارد عـبـادت

آباء و اجـدادت همه یک یک جـوادند            پس می‌نویـسیـمت جـواد بن الجـوادت

ای شهریار مملکت بذل و فضل و جود            از ما به آسـتان تو جانـا دو صد درود

تـو شـعـر جـاودانـه جـود و کـرامـتـی            من با کـدام واژه تــوانـم تـو را سرود

سر تا به پا عـنـایـتی و پا به سر کـرم            صدها چو حاتمند به پیش تو در سجود

ای آســمـــان آبـی اقــلـــیــم ارتــضــا            وی زیـنـت و فـروغ ده گـنـبـد کــبـود

هستی جواد و جمله کـریمان روزگار            باشند قـطره‌ای و تو هستی مثـال رود

تو برتر از خـیالی و مافـوق فهم خلـق            باید که وصف حسن ترا از خدا شنود

در بخشش و عطا و سخاوت یگانه‌ای            آری وجـود جـود ز جود تو شد وجود

این بس به شأن تو که جـواد الائمه‌ای            با تو خدا به خلق در مرحـمت گـشـود

مهر و ولای حضرتت اندر قیام حشر            بـاشـد کـلـیـد بـاب بـهـشـت حـق ودود

صد شکر حی لم یزلی را که در جهان            مهر و محبتت شده ما را چو تار و پود

زاهـد اگر خـیـال بـهـشـت بـرین کـنـد            یاسر هوای کوی تو دارد به صد درود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها           تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

چه بذر برکتی آورده‌ای از آسمان با خود           چه خیری از زمینِ خود درو کردند دهقان‌ها

چه لحنی و چه حرفی در بیان و بر زبانت بود           که تسبیح سخن افتاد از دست سخنران‌ها

به رویت چشم می‌بستند ای خورشیدِ دانایی           بزرگیِ تو کوچک دیده شد در چشم نادان‌ها

سؤالی را که می‌پرسند محکوم جواب توست           چه پاسخ‌ها گرفت از باب علمت، جهل انسان‌ها

مگر از چشمهٔ نامت نمی‌جوشد خیال شعر           چرا این‌قدر کم جاری شدی از چشم دیوان‌ها

نبر بخشندگی را با خودت از سفرهٔ دنیا           نرو! در حسرت جود تو می‌مانند مهمان‌ها

سفارش کن مرا هم نزد بابای رئوف خود           اگر یادی کند فرزند، می‌بخشند سلطان‌ها

گـاه‌گـاهـی نـگـاه مـا را بَـس            بـوسـه‌ای گـاه‌گـاه مـا را بَس

گرچه از دستِ یار ممکن نیست            جـگـری روبـراه مـا را بَـس

مـا گـره در گـره شـدیــم امـا            لطفِ زُلـفـی سـیاه ما را بَس

تا به کویش نرفته‌ایم افـسوس            ولی این شوقِ راه ما را بَس

در بـساطـم نـبـود غـیر از آه            و هـمین نـصفـه آه ما را بَس

مـرقـدی با دو گـنـبـد زردش            خـاکِ آن بـارگـاه مـا را بَس

یک ضریح و دو قبله و دو امام            یک حرم با دو شاه ما را بَس

به ضریحـش نشد اگر برسیم            کـنـجِ آن سـرپـنـاه مـا را بَس

ما حـسیـنی شـدیم شُکـرِ خدا            کـاظـمـینی شـدیم شُکـرِ خـدا

گرچه از غم، شکسته بالِ من است            اشک من شـاهـد ملالِ من است
همه‌شب این زبان حالِ من است            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

حـــالِ ابـــر بـــهـــار دارم مــن            دیـــده‌ای اشـک‌بـــار دارم مــن
»از جهان با تو کار دارم من«            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

مـن کـه مـهـر تـو را خـریـدارم            هــم دل‌آزرده، هـم گــرفــتــارم
»گـره افـتـاده اسـت در کـارم«            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

شـد گـواهِ شـکـسـتــه‌ بـالـی مـن            چشم پُر اشک و دستِ خالی من
نظـری کن به خـسـتـه‌حـالی من            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

درد مـا را نـگــفـتـه، مـی‌دانــی            نـامـه را نـانـوشـتـه مـی‌خـوانی
مـنـم و ایـن دو چــشـم بــارانـی            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

ای کـرم عـبـدِ خــانــه‌زادِ شـمـا            رحـمـت و جـود در نـهـاد شـما
نَـبـضِ من مـی‌زَنـد به یـاد شـما            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

خواهم از بَندِ غـم نـجـات از تو            الـتـمـاس از من الـتـفـات از تـو
تـا به دسـتـم رسـد بـرات از تـو            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست           یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست

تو حتی قادری خورشید را زیر نگین آری           که «نِعمَ القادِرُ اَلله» خود نقش نگین توست

چراغی در جهان گر هست جز نور منیرت نیست           اگر در جان ما عطری‌ست عطر یاسمین توست

تمام خاک ایران را به پایت با رضا ریزیم           اگر چه مرو تا بغداد جزئی از زمین توست

نه رسم معتصم ماند و نه تلخی‌های اُمُّ الفضل           اگر شعری به جا مانده‌‌ست، شور دلنشین توست

جواد‌الحق اشفعـنی، تقی‌العـشق ادرکنی           اگر علم و یقینی هست از علم‌الیقین توست

بر شانه دارد بیـرقِ شـاهِ خـراسـان را            با هر نگاهش می‌کند تصویر باران را

از کودکی حکـمِ ولایش می‌شود اِمضا            در خردسالی می‌کند او کارِ مردان را

هـمراهِ عـالِـم‌ها عَـوالِـم می‌شود خـیـره            وقتی به منبر می‌کـند تدریس ایمان را

دور از مدینه می‌شـود شاهِ غـریب امّا            با بودنِ او شهـر دارد بویِ سلـطان را

مانندِ زهـرا مادرش تـفـسیرِ کـوثر بود            با خطبه‌هایش زیر ُو رو می‌کرد میدان را

دار ُو ندار و دلخوشیِ شاهِ دلها اوست            با یک سفارش می‌کند مَست این خُماران را

قبل از مُحـرّم پهن کرده سفـرۀ روضه            او غسل خواهد داد امشب چشم‌هامان را

در کـاظـمـینِ او دلِ تـنگـم حـسینی شد            با روضه‌هایش جستجو کردیم جانان را

بسته‌ام دل را به آقایی که خیلی آشناست            حامی اِبنُ السبیل و یاورِ هر بیـنواست

نهمین خورشیدِ تابان ست در عرشِ خدا            نهـمین آئیـنه‌دارِ حضرت خیرالوراست

نامِ زیبایش محـمّد، کـینه‌اش باشد جواد            این پسر نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست

مدحِ او گفتن لیاقت خواهد ای اهلِ هنر            هر چه در وصفش بگویم مطمئناً که رواست

من دخیلش می‌شوم بلکه گره را وا کند            حضرت بابُ‌الکرم در انتظارِ یک گداست

هرچه دارد می‌دهد بر سائلِ درمانده‌اش            بسکه این آقای خوبیها فقط مشگل گشاست

غـیرتی بی‌انتها دارد به زهـرا مادرش            قلبِ حسّاسش مریدِ حضرت خیرالنساست

کـوثـرِ دوّم لـقـب دادنـد بـر او اهلِ دل            بر امام هشتمین هم نور چشم و هم عصاست

بذل و بخشش می‌کند بر هر ز پا افتاده‌ای            سائل اینجا راحت ست از بسکه او بی‌ادّعاست

هر چه می‌خواهی بخواه امّا بدان که حاجتِ            گریه‌کُن‌های حسینی یک براتِ کربلاست

هرکه راهی در حریم خلوت اسرار داشت           دل بُرید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت

چند روزه نوبت هر کس به پایان می‌رسد           ای خوش آن رهرو که ره در خلوت اسرار داشت

در پــنــاه هـمّـت و در پــرتــو آزادگــی           راه حُرّیت سپرد و شـیوۀ احـرار داشت

من غـلام هـمـت آنـم که از روزِ نخست           افـتخـارِ دوسـتی با عـترتِ اطهار داشت

جان گرفت از عشق سلطان سریر ارتضا           ور گرامی داشت جان را از پی ایثار داشت

پیرو هشت و چهار آمد، نشد از واقفـین           چون به قول خاتم پیغمبران اقرار داشت

مدفـنِ پـاکِ رضا را کـعـبـۀ امـید یـافـت           بر رضا و نسل پاکش التجا بسیار داشت

جز رضا عهد مودّت با کسِ دیگر نبست           جز جواد از هر چه گویی بگذر و بگذار داشت

تا جـمال شـاهـد ما در حجـاب غیب بود           ادعـای صدق ما را مدعی انکـار داشت

کیست این مهر جهان‌آرا که چون آباء خویش           جلوه‌ها نور جمالش از در و دیوار داشت

کیست این سرو سَهی بالا کز استغنای طبع           لطف و احسان و کرم بود آنچه برگ و بار داشت

یک طرف خیر کثیر فاطمه میراث بُرد           یک طرف خُلق عظیم احمد مختار داشت

مظـهـر تـقـوا و قُـدس و مـطـلع اَللهُ نور           نور علم و معرفت از حیدر کرّار داشت

مطلع الفجر حـقیقـت آشکـارا شد از این           لیلة القدری که مخفی ماند و بس مقدار داشت

نازپروردی که شب‌ها تا سحر شمس الشموس           در کـنـار مهـد نازش دیدۀ بـیـدار داشت

جـلـوۀ حُـسن خـدادادش تـجـلّـی تا نمـود           بُرد از آئـیـنۀ دل‌ها اگـر زنـگـار داشـت

خود خداوند فضیلت بود و بهر کسب فضل           در حریم قدس او «فضل بن شاذان» بار داشت

خوشه‌چین خرمن فیضش «ابو تمّام» هم           این حقیقت را به اِمداد سخن اِشعار داشت

آن دل‌آگاهی که با ظلم و ستم پیکار کرد           دشمن از بی‌دانشی با او سر پیکار داشت

آزمون حضرتش را کرد دستاویز خویش           آزمونگر «پور اکثم»، تا چه در پندار داشت

شوربختی بین که کرد از تیره‌رایان محفلی           قصد شوم خویش را هم مخفی از انظار داشت

بود آن دانای راز، آگاه که قاضِی‌القُضاة           با نهـاد و نـیّـتی ناپـاک استـفـسار داشت

چیست حکم آن‌که مُحرم بود و قتل صید کرد           لعل لب بگشود و در پاسخ چنین اظهار داشت:

کُشت از راه خطا، یا عمد؟ در حِلّ یا حرم؟           بنده یا مولی؟ پشیمان بود یا اصرار داشت؟

بسته بود احرام حج یا عمره؟ شب یا روز بود؟           جهل بر او چیره شد یا علم بر این کار داشت؟

خردسالی بود وین صید نخستش بود؟ یا           سالخورده بود و زین پرونده‌ها بسیار داشت؟

از همه بگذشته، کوچک یا بزرگ از وحش و طیر           با کدامین صید آن صیّادِ مُحرم کار داشت؟

هر یک از حالت حکمی خاص دارد پس بگو           در چه حالت مُحرم مد نظر آن کار داشت

چون رسید این‌جا سخن « یحیی بن اکثم» شرمگین           با چنان فضل و کمال از دانشِ خود، عار داشت

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم           کاین همه نقش عَجَب در گردش پرگار داشت

بر در این روضه «رضوان» مژدۀ «طوبی لکم«           از پی عرض ارادت عرضه با زوّار داشت

باید این‌جا با کمال معرفت شد عذرخواه           هم سرشک توبه هم تسبیح و استغفار داشت

باید این‌جا حلـقۀ بابِ شفـاعـت را گرفت           سر به زیر از شرمساری، رویِ دل با یار داشت

باید این‌جا چون اباصلت از سویدای ضمیر           گاه ذکر «یا جواد» و گاه «یا غفّار» داشت

باید این‌جا چنگ زد بر دامن أمَّن یُجیب           منتظر بود و به مضطرّ حقیقی کار داشت

گر چه ما امروز محروم آمدیم اما شفق           ای خوشا آن‌کس که فردا وعدۀ دیدار داشت

ای ریـخـتـه نـسـیـم تو گـل‌های یاد را            سـرمـسـت کرده نـفـحـهٔ یاد تو باد را

افـراشـتـه ولای تو در هـشت سالـگی            بـر بـام آســمـان، عَـلَـم دیـن و داد را

خورشید، فخر از آن بفروشد که هر سحر            بــوســیــده آســتــان امــام جــــواد را

خورشیدِ بی‌غروب امامت که جود او            آراســتــه‌سـت کــوکــبــهٔ بــامــداد را

جـود و سخا جـواز تداوم از او ستاند            تــقـــوا از او گـرفـت ره امــتــداد را

آن سر خط سخا که به جود و کرم زده            بـر لـوح آسـمــان رقــم اعــتــمــاد را

بـی‌رنـگ کـرده بـد دلـی دشـمـنان او            افـسـانــهٔ سـیــاه‌دلـی‌هـای «عــاد» را

تنگ است دل به یاد امام زمان، مگر            بـوئـیـم از امـام نُـهـم عــطــر یــاد را

وقتی که نیست گل ز که جوییم جز نسیم            عـطـر بـهـارِ وحـدت و باغِ وِداد را؟

جز آسـتان جـود و سخـایت کجـا برم            این نـامـهٔ سـیـاهِ گـنـاه، این سـواد را؟

بی‌یاری شفاعت تو چون کشم به دوش            بـار ثــواب انـدک و جــرم زیــاد را؟

خـط امان خویش به ما ده که بشکـنیم            دیــوارِ امـتـحــانِ غــلاظ و شــداد را

ای آنکه هرگز از درِ جودت نرانده‌ای            دلــدادگــان خــسـتــه دلِ نــامُــراد را

بگـذار تا به نزد تو سازم شفـیع خـود            جـدت امـام سـاجـد، زیـن الـعـبــاد را

تا روز حشر یار غریبی شوی که بست            از تــوشــهٔ ولای تـو زادالـمــعــاد را

بُـرونِ در بِـنـه این‌جـا هـوای دنـیا را            درآ به محـفـل و برگیر زاد عـقـبا را

بـگـیـر سـاغـر پُـر از مـیِ ولایت را            گذار بر دگران خوان « منّ و سلوی» را

به زیر سایۀ نخـلی نشین که پرتو آن            به زیر سایه گرفته‌ست نخل طوبا را

درآ به وادی ایمن که نخل طور این‌جاست            بـیـار دیـدۀ پــاک و نـگــر تـجــلّا را

بــیـا در آیــنــۀ طـلـعـتِ امــام جــواد            بـبـیـن هـرآیـنـه انـوار حـق‌تـعـالی را

بخواه هر چه که خواهی مراد خود ز جواد            بخواه حاجت و بشنو ندای بُـشری را

شـفـیع ساز به درگـاه حـق، امام نُهُـم            جـواد، نـوگُـلِ بـاغ عـلـیِ مـوسـی را

تقی که دوخـته خیاط لم‌یـزل از لطف            به قـد سـرو رسـایش لـبـاس تـقـوا را

به غیر نخلِ امامت به بـوستانِ وجود            نــیــاورد بَــرِ آرامــش و تـــســلّا را

به مسکینی قناعت کرده بودم کرد سلطانم           امیـرم چون اسـیرِ طُرِّۀ گـیسویِ جانـانم
فـقـیرِ دیـدنِ کـویِ نگـارم که پـریـشانـم           همه دنبالِ دیوانند و من مجنون و دیوانهَ م

اگر دیـوانۀ کویِ تو باشم بهتر است آقا
کسی از عاشقی دَم می‌زند که نوکر است آقا

تو ما را زیرِ بال و پر گرفتی و پَری دادی           غلامت بودم آقاجان مدالِ مِهتری دادی
سرم انداختم پائین تو در سرها سری دادی           به شاعر با نگاهت قدرتِ جادوگری دادی

نَه زیبایم نَه خوش آوا ولی می‌خوانَمت آری
اگر من دوستت دارم تو حتماً دوستم داری

صدایم در نمی‌آیـد مگر در مدحِ مولایم           به عزّت می‌رسم چون در حرم مجنون و شیدایم
نشـسته نامِ زیـبایِ رضا بر رویِ لبهایم           غـلامِ کویِ سلطانم که در افـلاک آقـایم

همین که گفتم از دُردانه‌اش دُر در کلامم ریخت
اگر مَستم خودِ ساقی شرابش را به کامم ریخت

منم مستِ علی موسی‌الرضا پابستِ این دربار           غلامی از غلامانِ علی سلطانِ مردم دار
به عشقِ مرتضی آخر سرِ من می‌رود بر دار           دو عالَم چرخِ گردون است و حیدر نقطۀ پرگار

مریدِ آل و ایلِ مرتضی هستم خدا را شکر
شهیدِ گفتن از اِبنُ الرّضا هستم خدا را شکر

هزاران بار از جودِ جوادِ ابن الرضا گفتم           به هر که مدحِ او خواند از تهِ دل مَرحباٰ گفتم
نمی‌دانم چرا در کاظمین از کربلا گفتم           به هر جا یاحسین و در حرم جانم رضا گفتم

الهـی شکـر از روزِ تـولّد کـاظـمیـنی‌ام
نظر بر من جوادِ ابن الرضا کرده حسینی‌ام

تمامِ سال گـفتم یا حـسین این آخرِ سالی           رفـیقـانم حرم هستـند اما جایِ من خالی
به پا کردی میانِ سینۀ عاشق چه جنجالی           شنیدم پیشِ چشمِ مادرت در کنجِ گودالی

مناجاتی به رنگِ خون شد از لبهایِ تو جاری
تو از چشم انتظارانِ وصالِ رویِ دلداری

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

بیا از کودکی مثل مسیح و حضرت یحیی            فقط بر سرزمین قـلبها فـرمانروایی کن

کسی از آستانت دست خالی بر نمی‌گردد            مرا مشمول اقیانوسی از حاجت روایی کن

شبیه کشتی طـوفان زده درگـیر گـردابم            تو سکان دار این کشتی بمان و ناخدایی کن

جواد اهل بیتی و جوانی وقت رفتن نیست            بمان و بیشتر از اهل عـالم دلربایی کن

تو راز نُه فلک را فاش کردی با کراماتت            پس از این هم جهان را غرق نور وروشنایی کن

تو راز «کُلُ ارضٍ کربلا» را خوب میدانی            زمان را کاظمینی کن، زمین را کربلایی کن

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

چاه‌های خشک با دست تو جوشان می‌شدند            ای نگاهت مثل چشمه! ای دلت آتشفشان!

روز حسرت هیچ‌کس حسرت نخواهد خورد تا            بخـشـش ابن‌الـرضایی تو بـاشد در میان

داسـتان عـمـر تو کـوتـاه بود امـا نـبـود            لحظه‌ای تاریخِ نور از ردّ پایت بی‌نشان

یـوسـفی اما عـزیز خـانه‌ات هم نـیـستی            یا سلیمانی که شأنش را نمی‌فـهمد زمان

دوستانت بی‌وفایی... دشمنانت خون دل...            آشنای طعنه‌ای از کودکی... از این و آن

نامتان را شیعیان گاهی به قصد... بگذریم            ما چـنین گـفـتیم تا وا شد دهـان دیگران

از قضا من هم جواد بن الرضایم گرچه باز            بین ما فرق است مولا از زمین تا آسمان

در حـریمت یافـتم شورِ صداقت بیشتر            آمـدم انــدوخــتـم حُـبِّ ولایت بـیـشـتـر

مایه ای اصلاً نبود ای نهمین سالارِ عشق            من گرفـتم زیرِ پاهای تو قـیمت بـیشتر

هر چه افتاده شدم افـتاده‌تر بر خاکِ تو            پیش این مردم گرفـتم باز عزّت بیشتر

آخرین باب الحوائج دست من باشد دراز            یک عطایی کن بگیرم حسِّ رحمت بیشتر

عشقِ بر سائل خصیصه شد برایت یا جواد            شاهدم در خانه بر لطف و عطایت بیشتر

هرکسی که دل دهد بر تو دلت را می‌دهی            این چنین شد بین تو با من رفاقت بیشتر

هر کجا ماندم مدد کن جانِ بابایت رضا            از تو می‌خواهم به هر بُرهه حمایت بیشتر

هر کسی جای دگر رفت و ز بابت دور شد            در جهـان باید بپـردازد غـرامت بیشتر

نامۀ اعـمالِ من پُر از تـباهی شد ببـین            در جزا از من بفـرمایی شفاعت بیشتر

داشتم لکـنت زبان و محضرت تا آمدم            باز شد قـفـلِ بیان و شد بـلاغـت بیشتر

بی‌تو می‌بـازم تـمـامِ زندگانی را یـقـین            دوست دارم یابن زهرا من ضیافت بیشتر

می‌شـناسند تو‌ را اهـلِ ولا اِبنِ ‌رئـوف            می‌رسد از درِ این خانه عطا ابن رئوف

بابِ حاجاتِ خلایق شدنت شُهـره شده            پس دخیل اند همه شاه و گدا ابن رئوف

تو«جوادی» و کرم از کرمت بُهت زده            وَ تَـصّدق بـده در راهِ خـدا ابن رئوف

قسم ت می‌دهم امشب به غریب الغربا            نظری! نائبِ بر حقِّ رضا ابن رئوف

نهمین آینه‌ای!پاک و زلالی چون رود            پاک کن، پُر شدم از جرم و خطا ابن رئوف

کوهی از درد شدم منتـظرِ یک نگهـم            با نگـاهی بـده دارو و دوا ابن رئـوف

اسمِ زیبایِ تو مضمونِ غزلها شده است            می‌نـویـسـند تـمـامِ شـعـرا ابـن رئـوف

صـله‌ای آخـرِ مـدّاحیِ من لـطـف نـمـا            اهلِ این روضه رسان کرببلا ابن رئوف

نعـمتِ اشک بـده تا بـشـوم پُـر روزی            بده بر حال دلم شور و نوا ابن رئوف

ای وجودت جود را معـنا جواد            ای مـریـد لطف تو دسـت مراد
نـورِ مـهـرت دائـمـا در ازدیـاد            خـانـه‌ات شد قـبـلهٔ خـیرُ الـعـباد

هرچه خوبی هست بِه از آن کنی
سائـلـت را سیر نه اعـیان کـنی

نیست چون تو بنده و بنـده‌نـواز            سایه‌ات خورشید نه خورشید ساز
سـفـره‌دارِ عـالـمی، عـالـم نیـاز            سیزده معصوم هستی در طراز

بر سریرِ عشق فـرمان می‌دهی
داده حق دندان تو هم نان می‌دهی

ای چو جدّ اطهرت شمس هدی            درد ما هـسـتـیم ای دسـتـت دوا
حـرز تـو سُـکّـان امـن هـر بـلا            کرده نـامت کـارِ لاحـول و ولا

گر کمی از لطـفـتان معـنا شود
قـطره از یـمن هـمان دریا شود

گـر گه ما مسـتـیم از پـیـمانه‌ات            کـفـر ایـمـان شد اگر از دانه‌ات
دست مافوقی است در کاشانه‌ات            چون رضا گردیده خانِ خانه‌ات

کاسه و دست دل و باب المـراد
یـا تـقـی و یـا مـحـمـد یـا جـواد

آنکه تا کویت خیالش رفته است            داده‌ای بـال و وبالش رفته است
هرکه در راه تو مالش رفته است            از حریمت رزق سالش رفته است

آنقـدر کرده رضایت بر تو نـاز
پرچمت بر طوس شد در اهتزار

ای حجره‌ات غریب‌ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه کسی نیست روضه‌خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگـام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

بغـداد شد مـدیـنـه و مـردی که باز هـم            در خـانه‌اش ز کـیـنه هـمخانه داد جان

جعده است اُمّ فضل و تو هم مجتبی ولی            آن پست‌تر از این و تو مظلوم‌تر از آن

آه از تـنـی که زیـر شـررهـای آفـتـاب            پوشـیـده بود پیکـرش از نیـزه و سنان

عشق تو خورده گره با جگر خیلی‌ها            بـارش رحمت تو خورده سر خیلی‌ها

حضرت شاه خراسان بخودش می‌بالد            فـرق دارد پـسـرش بـا پـسـر خـیلی‌ها

گـره کـار هـمـه بــاز شـده بـا دسـتـت            به تـو افـتـاده مـدیـنـه گـذر خـیـلـی‌هـا

تو جـوادی و همه گرد شما می‌گردند            با تو خالی شده است دور و بر خیلی‌ها

مدعـی‌های فـقـاهـت به حـسد افـتـادند            آمـدی ریـخـتـه شد بـال و پـر خیلی‌ها

کاظـمین تو به این گردن ما حق دارد            جـور شـد در حـرم تو سـفـر خـیلی‌ها

از درت عشق جدا شور جدا می‌گیرم            جـیره سال خـودم را ز شـما می‌گیرم

به نام تو بهـشـتی می‌کـنم حال جهـنّم را           خدا را شکر که آموختم من اسم اعظم را

بدون جلوه‌ات در کودکی، باور نمی‌کردند           تـکـلـم‌های در گـهـوارهٔ فرزند مـریم را

نٙوٙد ساله برای طفل نُه ساله تواضع کرد           تو خٙم کردی برای دست بوسی قامت خٙم را

یکی از قاتلانت علم تو در خردسالی بود           که رسوا کردی آخر با سؤالی ابن اکثم را

حسن ازحیث همسر با تو همدرد است اما او           چو زینب خواهری دارد که از دل می‌بٙرٙد غم را

اگر تشنه میان حـجـرهٔ دربـسـته افـتادی           به یاد جد خود با اشک بنشان آتش سٙم را

شما رفتید و صدها سال لازم شد که بنویسند           برای هـر جواب مسأله « الله أعـلـم» را